سلام و درود دوباره خدمت دوستان گلم
درک جدید :
انسانهای ضعیف همیشه و در همه حال دوست دارند دیگران را خدای خود بدانند و اونها را در ذهن خودشون بزرگ کنند. متاسفانه این موضوع تقریبا همه گیر هست.
چطور؟
تا حالا شده تو ذهن خودتون ، کسی رو خدای فلان کار بدونید یا کسی رو موفقتر از خودتون بدونید و یا ثروتمندتر و جلوی اون احساس ضعف کنید و اونو قدرتمندتر از خودتون بدانید و ... همه ی اینها در ذهن شما هست و اصلا نیازی نیست به زبان بیاورید.
خوب اشکال کار کجاست؟
در ظاهر این امر اشکالی دیده نمی شود.
اما وای به روزی که از اون انسان،که در ذهن شما خدا هست.خطایی سر بزند. چه اتفاقی می افته؟تمام آرزوها و احساسات شما را به هم میریزد.
وقتی در ذهن شما یک نفر خیلی پاک و منزه از گناه باشه و اونو برای خودتون خدای پاکی دیده باشید.
دیگه انتظار ندارید که کار خطایی بکنه!!!
در صورتیکه اونم انسانه و جایز الخطا یا بهتره بگم:بایدالخطا .
یعنی : باید خطا و اشتباه بکنه.
ولی متاسفانه با خطای اون ، ما به هم میریزم و هزاران افکار بد و منفی به سراغمان می آید.
فکر کنم تا اینجا تونستم کمی موضوع را باز کنم.
خوب نتیجه!!!!
می خواهم اینجا به بعد، مخاطب حرفهام خودم باشم.
پس من باید طوری با انسانها در ذهن ، رفتار کنم که باعث تخریب من نشوند.
یعنی اونها را همینطور که هستند بپذیرم نه بیشتر نه کمتر.
این خیلی مهمه که اونها رو "کمتر" یا "بیشتر" نبینم.
خودم در بخشی از زندگی ام ، کسی رو کرده بودم خدای خودم و تقریبا داشتم اونو می پرستیدم.
و جالبه که داشتم از این پرستش نتیجه هم میگرفتم و خیلی عالی رشد و پیشرفت می کردم.
تا زد و اتفاقی افتاد که نباید می افتاد یا شاید بهتره بگم. باید می افتاد تا من متوجه اشتباهم بشوم.
و اون این بود که اون خطایی کرد که اصلا در هیچ دین و جامعه ای پذیرفته نیست.
و من نتونستم اینو هضم کنم . چندین و چند روز آشفته بودم هم ذهنی هم جسمی.
و دائم داشتم توی ذهن خودم با اون می جگنیدم و اون رو دادگاه میبردم و محاکمه می کردم.
می بینید این وسط فقط من داشتم نابود می شدم نه اون.
و
در پایان
پذیرفتم که همه ی انسانها بایدالخطا هستند چون با خطا و اشتباه کردن هست که آدم پیشرفت میکنه و درس هاشو یاد می گیره.
پس بخش لاینفک زندگی ما. خطاهای ما هست که بخش بزرگی هم هست.
و باید اونو بپذیریم و باهاش کنار بیاییم .
و
از اون روز به بعد دیگه دادگاه ذهنم را تعطیل کردم و سعی کردم که دیگه کسی رو محاکمه و قضاوت نکنم و در ذهنم به آدمها امتیاز نه بدهم نه بگیرم.
چون همه برای خودشون امتیازهای خاصی دارند که مخصوص یکنفر در این دنیا می باشد.
موفق باشید.
یاسر عمادآبادی
